รอคอย ความ?

เนื้อเรื่อง

วันเวลาผ่านไป ใว้จังเลยนะ แต่ทำไมกัน อดีตที่ยังคาใจฉันถึงผ่านไปช้าลง รุ้มั้ยว่า ใครคนหนึ่งเป้นห่วงและคิดถึง รุ้มั้ยว่า ตะวันลับลงแล้วที่ขอบฟ้า แล้ว แต่ในใจ เธอยังไม่เคยลับไปไหน รู้มั้ย ว่าการรอค่อย ยิ่งปวดราวกว่าตอนจากกันเสียอีก รู้มั้ย ความรักบ้างครั้งก้เหมือน ปลิงที่เกาะกินใจฉันอยุ่ตลอดเวลา ซึ่งฉันทำได้ดีที่สุดคือ พยายามจะสลัดมันออกไป แต่ก็ทำไม่ได้ สายลมพัดมาแล้ว วันเวลาก็ล่วงเลยเหมือนกรีบกุหลาบ


แต่ทำไมนะ ความเหงากลับเพิ่มมากยิ่งขึ้น ฉันไม่รุ้นะ ว่าฟรุ้งนี้จะเป้นยังไง ฟ้าจะสว่างแค่ไหน สายลมจะเย็นแค่ไหน หรือ จะมีใครที่รออยุ่ แต่ฉันจะพยายามยื่นยัดด้วยตัวเองให้ได้ แม้ต้องหนาวเหน็บลำพังก็ตาม ความเหงานั้นทำอาไรแนไม่ได้มากอีกแล้ว เพราะ ตอนนี้ เหมือนมันกํบแนคือสิ่งเดียวกัน อาจะเพราะ5ปีที่ผ่านมา มันหลอมรวมในตัวฉัน ฉันก็พอใจกะมันแล้ว แต่ก้หวังว่า ซักวัน คงจจะมีใคร ดึกมันออกจากตัวฉันไปเหมือนกัน ไม่รู้ซินะ


ความรักที่อยถุ่ในชานชลาอันนี้ คงทนไรอใครที่จะมาพร้อมรถไฟแทบไม่ไหว รุ้สึกเจ้บเหมือนกันนะข้างใจ แต่ทำยังไงได้ คงต้องทนต่อไป จนกว่า จะมีผี่เสื้อเอื้อมมือมา นาฬิกา หมุ่นผ่านเลขไปอีกแล้วนะ แต่ ความหว่งใย ฉันไม่เคย ผ่านตัวเธอไปเลย ไม่ต้องหว่งฉันแล้วนะ เพราะวันนี้ ฉันเริ่มลืมเธอได้แล้ว ความรักของฉันเริ้มเดินทางต่อแล้วละ ฉันไม่อาจจะอยุ่รอโดยที่ไร้ความหวังอีกแล้ว " เมือใจเป้นอิสระ มันจะโบยบินพร้อมความเหงา"


ความรัก คำนี้หลอทีทำลายชีวิตฉัน ไม่จิงหลอกนะ เพราะคนที่ทำลาย คือฉันเองต่างหาก เอาละนะ ฉันไม่โทษใครนอกจากฉันเอง เพราะฉันมันฟูมฟายไปเอง ความรักเหมือนการล่องเรือ มักจจะมีคลื่นหรืออุปสรรมาให้เจอเสมอๆ แต่เอะ ทำไม ความรักของฉัน เหมือน ชานชลา ที่ไร้รถไฟนะ แล้วเมือไรกัน รถไฟจะมา ให้พานพบกับความรักอีก เสียงดนตรีบรรเลงจับจิตจับใจ

หัวใจพลิวไหวดังสายลม ความรักในความมืดมน รอแค่เพียงแสงที่ผ่านมา บางครั้ง ความรักก็ได้มาซะง่ายๆและก็ไปซะง่ายๆ ไม่ต่างอาไรกะสายลม แต่บางครั้งความรักก็ได้มาชั้งยากลำบาก แต่ก็ยากที่จะจากกันไป ก็เหมือนกับพิ้นดินกะป่าไม้ ผมเดินหน้าอย่างไม่ย่อท้อ แม้ว่า ทางเส้นนี้จะมีอุปสรรค แต่ผมเองไม่อยากเลือกทางอื่นอีกแล้ว คงต้องเดินฝาฟันมันไป


ดวงจันทร์นาลผ่อง ใต้พื้นฟ้าที่แสนเงียบเหงา หัวใจว้าวุน อยู่ในความโดดเดียว เหมือนฟ้าจะลำเอี้ยง ให้เธอและฉันไม่เจอกัน ซักที่ โลกใบนี้ช่างกลมนัก แต่ก็กว้างใหญเช่นเดียวกัน การที่เราจะพบกัน คงไม่ใช่เพราะความบังเอิญ อาจเป้น บุพเพ ที่พาเรามาพบกัน ในที่ๆ ไม่คิดว่าจะได้เจอกัน ในเวลาที่บังเอิญ ซะจิงๆ แต่บางครั้ง บุพเพก็พาแต่ความเหงา และโดดเดียวมาให้เหมือนกัน ผมใช้เวลากับตัวเอง เพื่อรับรุ้ ค้นหา ตัวเอง

แต่เหมือนกับว่า ยิ่งใช้เวลากับตัวเองมากเท่าไร ผมแทบจะไม่รุ้อาไรเกี่ยวกับความในใจตัวเองเลย เหมือนกับว่า ยิ้งค้นลงไปเท่าไร ก้ยิ่งลึกลงไปเท่านั้น บางที่ ผมอาจจะต้องให้ ใครคนหนึ่งที่ผมรอ ใครก็ไม่รุ้ ที่ผมรอ เป้นคนที่ช่วยผมให้รับรุ้ความรุ้สึกของตัวเองอีกครั้ง วันเวลาไม่ค่อยใคร มันจะหมุนผ่านไปเรื่อยๆ และซักวันหนึ่ง ผมก็จะหยุดไปพ้อมๆกับกาลเวลา พร้อมๆกับคนที่ใช่ ซักวันหนึ่ง เท่านั้น...